Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. . . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her şey böyle başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. .

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her şey böyle başladı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu.