Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Her şey böyle başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her şey böyle başladı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu.