Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her şey böyle başladı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her şey böyle başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu.