Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Her şey böyle başladı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her şey böyle başladı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı.