Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Her şey böyle başladı. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Her şey böyle başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu.